Konsekwencja

Nie jestem konsekwentna. Niestety, całe życie byłam niekonsekwentna. Zarówno w stosunku do siebie, jak i i innych. Szczególnie kiepsko ta konsekwencja wychodziła mi przy wychowywaniu Dziecka. Jakoś tak, zwykle odpuszczałam obiecane kary. Jedno muszę jednak przyznać na swoje usprawiedliwienie - byłam konsekwentna, gdy obiecałam coś przyjemnego, w stosowaniu nagród. W takim przypadku nie wymigiwałam się. Obiecane - dotrzymane. Skutkiem tego Dziecko raczej mam rozpuszczone. Ale nie tylko w sprawach Dziecka byłam niekonsekwentna. Gorzej, bo w związkach z facetami też się tak działo. Co jest ze mną nie tak, że nie potrafię zrobić tego, co zapowiedziałam - to pytanie, które często mnie nurtowało. Dlaczego zawsze lub prawie zawsze odpuszczam. Doszłam do wniosku, że najczęściej rzucałam groźbami, obietnicami, pogróżkami itp. w złości, pod wpływem emocji, na zasadzie: ja wam pokażę. No i potem, gdy ochłonęłam, nic już nie pokazywałam. Tym samym nauczyłam wszystkich, że mogą robić, co chcą i nie poniosą za to żadnych konsekwencji.

Brakiem konsekwencji wykazuję się również w stosunku do siebie samej. Setki razy przystępowałam do odchudzania się. Robiłam postanowienia, zaczynałam ćwiczyć, ograniczać jedzenie, a przynajmniej to, co tuczy najbardziej. I co? No cóż. . . .najczęściej po paru dniach było po wszystkim. Coś tam w środku mówiło mi: co ty głupia jesteś? takie wspaniałe lody, ciasto, tudzież coś innego na stole, a ty akurat teraz musisz się odchudzać?! Wyluzuj. Zaczniesz jutro od nowa. I wyluzowywałam. Ale jutro od nowa nie zaczynałam. Znów potrzebowałam czasu, żeby zebrać się w sobie, podjąć "mocne" postanowienie i tak dalej. Nie myślcie sobie jednak, że nie mieszczę się w drzwiach. Co to to nie. Parę razy udało mi się nadludzkim wysiłkiem schudnąć i nawet dość dużo czasu zajęło mi przytycie z powrotem. Od ostatniego odchudzania minęło 7 lat i jakoś do tej pory trzymałam wagę.

A ile razy obiecywałam sobie, że już jutro będę baaardzo dobrze zorganizowana i czego to ja nie zrobię. Wstanę o piątej i ruszę do ataku. Załatwię wszystko, co wlecze się za mną od tygodni, a jeszcze posprzątam (oczywiście generalnie, najlepiej z myciem okien) i od tej pory już zawsze będę utrzymywać w domu wzorowy porządek, żebym nie musiała wstydzić się, gdy sąsiadka po coś nagle wpadnie. No to kładłam się z tym "mocnym" postanowieniem spać, nastawiałam budzik i . . . . .rano włączałam drzemkę bardzo konsekwentnie co 10 minut przez kolejną godzinę. Po czym wyskakiwałam z łóżka z okrzykiem: Boże, jak późno i zaczynał się dzień jak codzień. No dobra, myślę sobie: "pierwsze śliwki robaczywki", ale już jutro to ja wam pokażę. No cóż, nikt niczego raczej nie oglądał, bo sytuacja powtarzała się, jak poprzedniego ranka. Ale nie myślcie sobie, że jestem jakimś tam strasznym leniem i flejtuchem :). Czasem w końcu mobilizuję się i robię, co należy. Z pełną świadomością tego, że gdybym robiła to systematycznie i nie odkładała na ostatnią chwilę, to zajęłoby mi to znacznie mniej czasu i pochłonęło mniej energii.

Tak więc pójdę teraz spać z MOCNYM postanowieniem, że jutro zrobię wreszcie solidne porządki w domu i nie będę marnowała czasu na "nie wiadomo co". Będę twarda i zorganizowana :D.